روزگاری لاشه کشی و سلاخی از مشاغل مهم در جنوب تهران بود ، چرا کشتار در ملأعام قدغن شد!؟ - وبلاگ وکیل من

به گزارش وبلاگ وکیل من، تا قبل از پر کردن خندق های چهارگانه تهران در حدود یک قرن قبل، قصبه نازآباد کاملاً خارج از شهر قرار داشت و محل تخلیه بار و کشتار حیوانات بسیاری از دامداران و کشاورزان شهرری و توابع آن و حتی دورتر، مثل ورامین، شریف آباد و ایوانکی، قصبه نازآباد بود.

وبلاگ وکیل من - مریم قاسمی : منطقه 16 در سال های نه چندان دور چندین روستا در اطراف مرکز داشت. نازآباد ، یاخچی آباد، خزانه و جوادیه همه از روستاها و قصبات اطراف تهران بودند، اما رشد مهارنشدنی شهرمان، تمامی این روستاهای حاصلخیز را بلعید و امروز نام منطقه 16 شهرداری تهران بر این نقطه از مرکز گذارده شده است.

قصه های خواندنی تهران را اینجا ببینید

لاش کش ها گوسفند را از سلاخ می گرفتند تا به قصابی برسانند

نازآباد، از زمین های نارخاتون، سوگلی ناصرالدین شاه، اراضی حاصلخیزی داشت و با توجه به روآوری بسیاری از چوبداران، قصابان و سلاخان به این محدوده، در اواخر دوران احمدشاه قاجار به عنوان مرکز اصلی ذبح دام تهران شناخته شد و ذبح دام در آن روستا رونق گرفت، به همین علت بعدها در همین محله کشتارگاه تهران ساخته شد.

ذبح دام در روستای نازآباد آن سال ها، چند مرحله داشت. فردی به نام چوبدار مشتری پیدا می کرد، طرازدار وزن حیوان را می کشید و در نهایت نوبت جناب سلاخ می شد که با چاقوی برق افتاده اش به جان حیوان زبان بسته بیفتد. تازه آن وقت نوبت به لاش کش می رسید تا گوسفندها را به دکان قصابی برساند.

روایت زنده یاد مرحوم جعفر شهری در این مورد خواندنی است: لاش کش ها گوسفند را از سلاخ می گرفتند تا به قصابی برسانند. آغاز کار اینها قبل از طلوع آفتاب یعنی پس از کار سلاخ خانه بود تا یکی دو ساعت به ظهر که گوشت ها را توزیع نمایند. وسیله کار این لاش کش ها، یابوهای قوی هیکل پربنیه ای بود که بتوانند بار زیادی را در مسافتی طولانی حمل نمایند. کشتارگاه در قریه نازی آباد، غرب ایستگاه راه آهن فعلی، قرار داشت که حدود 20 کیلومتر از مرکز شهر کنار افتاده بود و برخی از دکاکین قصابی در شمالی ترین نقطه شهر که حدود 25 کیلومتر از آن فاصله داشت نیز این گوشت ها را توزیع می کردند.

سگ ها با خوردن خون و زواید حیوانات وحشی شدند

به این ترتیب، نازآباد یا همان نازی آباد، تبدیل به محل اولیه تأمین گوشت مردم تهران شد و در اوایل قرن حاضر، بلدیه تهران با ایجاد یک چهاردیواری، شکل و شمایل کشتارگاه اولیه شهرمان را رقم زد تا کشتار در ملأعام قدغن گردد. پس از ساخت دیوار، سگ های خطرناکی که با خوردن زواید حیوانات و خون های جاری در جوی های خاکی اطراف، بسیار هار و درنده شده بودند، رفته رفته جمع شدند، اما از کشتار بهداشتی تا سال ها خبری نبود.

مدتی بعد نیز صدها کاروانسرا و محل نگهداری دام و چهارپا به سرعت تخریب شد و خانه های یک شکل و یک طبقه برای کارکنان دولت و به خصوص کارگران شاغل در این نواحی همانند کارگران کارخانه های چیت ری، روغن نباتی و امثال آن ساخته شد.