بچه برای پز دادن نیست - وبلاگ وکیل من

به گزارش وبلاگ وکیل من، هنوز بچه به جهان نیامده، برایش در اینستاگرام صفحه ای باز می نمایند، تو را هم که در این شبکه مجازی با آنها آشنا شده ای، دعوت می نمایند صفحه بچه به جهان نیامده را دنبال کنی. ماجرا از همین جا جالب و در بیشتر اوقات حوصله سر بر می گردد.

بچه هنوز به جهان نیامده اما هر روز بخشی از سیسمونی او در این صفحه بارگذاری می گردد و باید آن را لایک کنی.

بعد نوبت به عکس هایی که مادر و پدر در آتلیه گرفته اند، می رسد که بچه در درون مادر دارد عظیم می گردد و والدین چقدر خوشحالند که او در راه است و برای دیدنش ثانیه شماری می نمایند.

شگفت زده می شوی از این همه ابراز وجود و دست و پا زدن برای نشان دادن هر لحظه از زندگی خودشان و بچه ای که هنوز به جهان نیامده است. بچه دار شدن و تبدیل به والد شدن حس بسیار خوبی است، شادی اش بی نظیر است و عمیق. اما قبول کنیم این حس فقط متعلق به والدین است و نمی توان انتظار داشت بقیه هم پا به پای آنها بیایند و همان قدر ذوق نمایند.

شاید برای همین است که به مرور و بعد از چند روز، بدون این که به والدین و به خصوص مادرها بگوییم و واکنش نشان دهیم در ذهن خودمان قضاوتشان می کنیم و می گوییم: ای بابا چقدر حوصله دارند اینها! پرنس یا پرنسس که نمی خواهی به جهان بیاوری، ول کن و.... بعد که بچه به جهان می آید همه زندگی اش که در آن روزها و ماه ها حتما خصوصی و شخصی است، در این صفحه به اشتراک گذاشته می گردد و بچه عظیم شده و به خودش می آید و می بیند ای بابا همه زندگی اش را که او هیچ ربطی هم به چگونگی اش نداشته، خیلی ها دیده اند؛ مردمانی که هیچ ارتباط عاطفی و نزدیکی با او ندارند و در یک کلمه غریبه اند. او عظیم شده و راستش را بخواهید ما نمی دانیم او مقابل این کار اجرا شده و رخ داده چه واکنشی نشان خواهد داد و این عکس ها جهان و سرنوشت او را چگونه دستخوش تغییر خواهند کرد.

جا ماندن از خوشی عمیق

محمدصادق باطنی، فعال رسانه و کارشناس جهانی مجازی و شبکه های اجتماعی که در حوزه کودک و نوجوان هم تحقیقات زیادی انجام داده درباره چرایی این رفتار والدین می گوید: جهان چند سالی است به سمت جامعه نمایشی حرکت می نماید. مردم تمایل پیدا نموده اند زندگی شان را در معرض نمایش قرار دهند. شاید بتوان آن را یک جور خودنمایی دانست. اریک فروم، روان شناس و جامعه شناس در کتاب بودن یا داشتن به نکته خوبی اشاره می نماید.

او می گوید: آدم ها در راستا مدرنیته از بودن به سمت داشتن حرکت نموده و می نمایند. در قدیم مردم از لحظه حال و آنچه در حال اتفاق افتادن بود، مطلع می شدند و آن را درک می کردند و لذت و خوشی را لمس نموده و آن را در ذهن و قلبشان ثبت می کردند اما به مرور به سمت داشتن رفتند. دیگر به قانع کردن درونی کمتر فکر می نمایند، مثلا لب دریا می فرایند و به جای استفاده از فضای دریا و ساحل، مرتب از خودشان عکس و سلفی می گیرند، آن را با دیگران به اشتراک می گذارند تا به دیگران ثابت نمایند به آنها خوش می گذرد و به جای لذت بردن از داشته های خود، آنها را محلی برای فخرفروشی و اثبات به دیگران قرار می دهند. درگذشته، پدر و مادرها از والد بودن لذت می بردند. آنها وقت خود را کنار فرزندان خود سپری می کردند و خرسند می شدند و عمیقا لذت می بردند و رضایتی دو طرفه شکل می گرفت. اما الان بیشتر پدر و مادرها به جای حضور واقعی در کنار فرزندان، مدام از آنها عکس و فیلم می گیرند و در شبکه های اجتماعی منتشر می نمایند تا به واسطه فرزندان به دیگران بگویند ما چه داشته هایی داریم.

زندگی نمایشی

باطنی می گوید: والدین به خصوص مادرها که وقت بیشتری دارند به جای حضور موثر و کاربردی و عاطفی در کنار فرزندان بیشتر انرژی خود را به چگونگی حضور در شبکه های اجتماعی صرف نموده و دختربچه را آرایش می نمایند و لباس های مختلف می پوشانند و هر روز مدل موی پسربچه ها را جوری آرایش می نمایند تا بیشتر جلب توجه نمایند. در این شرایط که والدین همه حواس شان به تعداد لایکی است که تصویر فرزندشان در شبکه های اجتماعی می گیرد، دیگر جایی برای خود واقعی بچه و توجه عمیق به او نمی ماند. این والدین شاید نسل همان والدینی هستند که در دهه های گذشته که دسترسی ها محدود بود و مثل الان شبکه های اجتماعی در دسترس نبود، عکس فرزندان خود را به مناسبت های مختلف در روزنامه ها و مجلات منتشر می کردند یا در جمع های فامیلی به طریق مختلف پز آنها را می دادند بدون این که متوجه باشند این رفتارها در عظیمسالی باعث آسیب های روانی به فرزندان آنها می گردد.

پدر و مادر، شما متهم هستید

باطنی می گوید: کودکی که از همان سن کم به تاییدطلبی عادت می نماید و این تایید را از آدم های مجازی دریافت می نماید در عظیمسالی که دریافت تایید شرایطش فرق می نماید و سخت تر می گردد برای قانع کردن همان بخشی که در شکل دریافتش دخل و تصرفی نداشته، دست به کارهایی می زند که باعث آسیب های جدی به شخصیت او می گردد. بچه ها در جهانی مجازی جزو مخاطبان آسیب پذیرند. آنها قدرتی ندارند جلوی پدر و مادر را بگیرند و اجازه ندهند زندگی آنها را لحظه به لحظه منتشر نمایند. این پدر و مادران هستند که به فرزند خود به چشم یک کالا نگاه می نمایند و اصلا متوجه نیستند با این کار خود چگونه آینده فرزند را به تباهی می کشند. آنها فرزند را به دیده شدن عادت می دهند. او تقصیری ندارد اما عادت نموده دیده گردد و لایک بگیرد. وقتی عظیم می گردد دیگر با لباس و آرایش صورت و مو نمی تواند این لایک را بگیرد و با ترفندهای مختلف سعی می نماید به شاخ مجازی تبدیل گردد که در این راستا بیشتر مواقع اتفاقات بدی برایش رخ می دهد.

جهانی واقعی را از بچه ها دریغ نکنیم

آسیه اناری، روان شناس بالینی بچه ها درباره استفاده از ارتباطات مجازی و ویدئوکال هایی که بچه ها به صورت مدام به واسطه والدین با اطرافیان خود انجام می دهند و تاثیر این ارتباطات بر رشد شخصی و اجتماعی بچه ها می گوید: ما نمی توانیم بچه ها را از جهانی ارتباط های مدرن و جدید دور کنیم. جهانی امروزی و آینده بر اساس همین ارتباطات شکل می گیرد. اما برای جلوگیری از انزوای بچه ها و دوری آنها از خانواده، فامیل و دوستان، به پدر و مادرها پیشنهاد می کنیم در کنار استفاده از ابزار مدرن ارتباطی، روابط و رفت وآمدهای سنتی را هم حفظ نمایند.الان با توجه به شرایط کرونا نباید رفت و آمدها ودورهمی ها در خانه ها برگزار گردد اما می توان هفته ای، دو هفته یک بار دوستان و فامیل را در فضای باز دید و اجازه داد بچه ها حضور در کنار آدم های واقعی را هم تجربه نمایند. به خصوص خانواده هایی که تک فرزند دارند ارتباطات واقعی بیشتری باید با دیگران داشته باشند تا فرزند آنها در جمع آدم های واقعی آزمون و خطاهای رفتاری را تجربه کند تا یاد بگیرد در جامعه چگونه باید رفتار و صحبت کند. اگر پدر و مادر، همه وقت و انرژی شان را بر ارتباطات مجازی متمرکز نمایند، فرزند آنها در نوجوانی و عظیمسالی دچار انزوای شخصیتی شده و نمی تواند با افراد دیگر و جامعه ارتباط موثری برقرار کند. پس استفاده از ارتباطات مدرن و قدیمی باید در کنار هم بوده و مکمل یکدیگر باشند.

طاهره آشیانی - روزنامه نگار / روزنامه وبلاگ وکیل من