فاضلاب لندن؛ بحران قدیمی مردم شهر - وبلاگ وکیل من

به گزارش وبلاگ وکیل من، لندن در سال 1858 دست به گریبان مسئله ای بود که رفته رفته به بحرانی جدی تبدیل شد. تا جایی که نزدیک بود شهروندانش به علت خطر جانی، شهر را خالی نمایند. با خبرنگاران همراه ما باشید تا در خصوص این بحران بدانید.

در تابستان سال 1858 میلادی، مردم لندن به یکباره خودشان را درگیر مشکل بوی بد در سطح شهر یافتند. برای قرن ها، مردم لندن، رود تیمز را تبدیل به زباله دانی نموده بودند و از آن به نوعی برای دفع فضولات و زباله های انسانی و صنعتی استفاده می کردند. انتها، نتیجه این عمل آن ها باعث شد تا این رودخانه، تبدیل به مجرای فاضلابی روباز گردد که اگر هم زمانی ماهی یا حیواناتی دیگر در اطراف آن زندگی می کردند، جانشان را بردارند و فرار نمایند.

بوی بد ناشی از این مجرا رفته رفته بیشتر شد تا اینکه در سال 1858 تبدیل به یک بحران اجتماعی - محیطی شد و از این بحران به نام تعفن بزرگ یاد می نمایند. نکته جالب اینجا است که در تابستان همان سال، دمای هوا به شدت گرم شد. به طوری که تا به حال سابقه نداشته بود لندن به این درجه از دما برسد.

گرما باعث بیشتر شدن بوی حاصله شد و چنان بویی به راه انداخت که گریبان مجلس را هم گرفت. در مجلس تمام پرده ها را در لایه ای از مواد شیمیایی آغشته کردند تا بوی بد به داخل مجلس راه پیدا نکند. اما این روش هم این مشکل را حل نکرد. کار به جایی رسید که قانون گذاران تصمیم گرفتند تا کل بودجه و منابع دولت را از منطقه وست مینیستر به جایی دور از این رودخانه متعفن در شرق، اختصاص دهند.

در نهایت به این نتیجه رسیدند که بازسازی سیستم فاضلاب شهر لندن تنها گزینه برای حل این مشکل است. بنابراین نمایندگان مجلس به سرعت دست به کار شدند و تنها در ظرف 18 روز لایحه آن را آماده کردند، به رای گذاشتند و تبدیل به قانون کردند. مسئولیت شکل دهی دوباره رودخانه تیمز و قرار دادن یک سیستم فاضلاب تازه برای آن به عهده جوزف بازالگت نهاده شد.

او سال ها در پی این بود که توانایی هایش را در مورد برنامه های شهری به اثبات برساند اما پیروز نشده بود و هر دفعه پروژه هایش به علت مشکل داشتن یکی پس از دیگر منحل و تعطیل می شدند. در نهایت کارها و کاغذبازی های اداری مربوط به این مشکل پشت سر گذاشته شدند و بازالگت چراغ سبز را برای آغاز پروژه دریافت کرد. اما این سرانجام این مشکل نبود. ساختن این سیستم فاضلاب تازه مصادف شد با شیوع بیماری هایی به نام تیفوس و وبا!

بیماری ای که با استنشاق گاز حاصله از مواد در حال پوسیدن شیوع پیدا نموده بود. حالا این بوی تعفن کار را به جایی رسانده بود که داشت جمعیت لندن را تهدید می کرد. چهار سال قبل از این موضوع، جان اسنو که پدر علم اپیدمولوژی مدرن بود، در حالی که داشت موارد وبا در سال 1854 در سوهو را آنالیز می کرد، هشدار داده بود که سرمنشا این بیماری از آب راکد است.

اسنو به طرز شگفت انگیزی توانست رد بیماری را تا یک پمپ آب در خیابان براد بگیرد و متوجه شد که این پمپ نزدیک فاضلابی است که نشتی می نماید. اگرچه نظریه اسنو در رابطه با وبا و آب راکد به طور وسیعی نادیده گرفته شد، او در نهایت توانست تا شورای محلی را راضی کند تا اهرم پمپ آب را غیرفعال نمایند. گفته شده که موارد بیماری پس از این اقدام کاهش بسیار چشم گیری داشته است.

در هر حال، نظریه اسنو جدی گرفته نشد و باور عمومی بر این بود که بیماری به علت بوی تعفن به وجود آمده و در نهایت مجلس را مجبور به بازسازی کامل و ارتقا سیستم فاضلاب شهر کرد، درست همان طور که جوزف بازالگت مدنظر داشت. طرح و نقشه بازالگت بر این بود که این فاضلاب را تا جایی که امکانش هست، از طریق جریان سرازیری و موتورهای پمپ که با بخار کار می کردند، دور کند.

به همین منظور او شبکه ای از کانال های متقاطع را طراحی کرد که بعضی از آن ها تا 100 کیلومتر طول داشتند. این شبکه ها فاضلاب را از کانال های دیگر جمع آوری می کرد و در سرانجام روز، چیزی نزدیک به 0/5 میلیون گالن از فضولات را از شهر خارج می کرد. ساختن این سیستم فاضلاب کاری سخت و بسیار مهم بود که نزدیک به 318 میلیون تکه آجر برای ساختنش استفاده شد.

برای بیشتر مواقع، جریان فاضلاب به یاری نیروی جاذبه و سرازیری ها حرکت می کرد اما در مکان هایی همانند چلسی، دپفورد، ابی میلز و کراسنس، ایستگاه هایی طراحی شده بود تا به یاری پمپ کردن جریان را به حرکت وا دارد.

بازالگت در ساختن و طراحی این شبکه، بینشی فوق العاده داشته است. به عنوان مثال، بعد از اینکه به طور دقیق اندازی گیری کردند تا ببینند چه میزان و در چه میزان هایی لوله احتیاج دارند تا جمعیت لندن را جواب دهد، بازالگت با علت و منطق شرح می دهد که آن ها یک بار برای همواره سیستم فاضلاب درست می نمایند و از اتفاقاتی که قرار است در آینده پیش بیاید خبر ندارند، پس به همین علت تمامی میزان ها و سایزها را 2 برابر انتخاب کرد.

به لطف چنین بینش و منطقی، این سیستم فاضلاب 150 ساله، که از دوره ویکتوریا ساخته شده، همچنان پابرجا است. این سیستم فاضلاب بعلاوه یاری شایانی به دفع بیماری هایی که از پوسیدن به وجود می آمد کرد. در واقع، از وقتی که این سیستم ساخته شد، لندن تنها یک بار شیوع وبا را تجربه کرد که آن هم در سال 1866 بود و تنها منطقه ای کوچک را هدف قرار داده بود.

امروزه می توانید به ایستگاه پمپ کراسنس در لندن بروید و از آن تماشا کنید. معماری داخلی آن به قدری زیبا است که شما را به یاد کلیساهای جامع می اندازد. در داخل آن 4 موتور بخار دارد که هرکدام به نام یکی از اعضای خانواده سلطنتی است. این ماشین ها قادر به حرکت در آوردن جریان 6 تن در هر ضربه بودند.

وقتی که این ایستگاه در سال1950 از سیستم فاضلاب کنار گذاشته شد، هزینه بازکردن قطعات موتورهای آن به قدری سنگین بود که ترجیح دادند تا موتورها در همان جا بمانند. حال بیش از 50 سال می گذرد و این ایستگاه برای سال ها بود که خاک می خورد تا اینکه در سال 2015 میلادی برای اولین بار تبدیل به یک جاذبه توریستی شد.